Als je bij een bedrijf een sollicitatiegesprek hebt, ben je waarschijnlijk al flink nerveus. Je hebt je goed voorbereid, weet alles over de organisatie en bent er helemaal klaar voor. Tot je opeens ziet dat de HR-medewerker afkeurend naar je kijkt. Niet naar je gezicht, maar naar je ‘witte sokken’. Auteur Peter hoort het met schrik aan.
Heb jij dat ook wel eens? Dat je luistert naar een verhaal, en halverwege gaat twijfelen? Omdat je niet helemaal zeker weet of de ander het serieus meent? Ik had dat een paar maanden geleden. Op een verjaardagsfeest raakte ik aan de praat met een HR-functionaris. Die vertelde over haar werk, over een recente sollicitatieprocedure. En dan vooral over de laatste kandidaat die op gesprek kwam. Die was namelijk geknipt voor de functie: slim, sociaal vaardig, en met alle juiste kwalificaties. Maar hij had de baan niet gekregen – natuurlijk niet. Want onder zijn overhemd droeg hij, duidelijk zichtbaar, een wit T-shirt.
En een wit shirt… dat kán niet. Exit.
Mijn eerste impuls was om erop door te vragen. ‘Hebben jullie een goede kandidaat afgewezen, vanwege… een T-shirt? Echt?’ Maar ik hield me in. Net op tijd. Ze nam me in de maling, natuurlijk! Het zal je maar gebeuren: dat iemand zo'n grap vertelt en dat jij hem als enige niet snapt. Dat je er serieus op ingaat, en alle anderen dus extra hard moeten lachen. En dus lachte ik zelf maar. Heel hard. Goede grap.
Rode kaart
Maar helaas, die avond werd een kantelpunt in mijn leven. Je moet weten: tot dan toe nam ik alle adviezen van al die sollicitatietrainers niet erg serieus. Op tijd komen? Het juiste lettertype voor je cv? De juiste kleding tijdens het gesprek? Daar zijn HR-medewerkers toch helemaal niet mee bezig? Die kijken toch niet naar je shirt, maar naar je cv?Dus besefte ik net op tijd dat hier sprake was van humor. En schoot ik net op tijd in de lach.
Maar ik hield er snel weer mee op. Want die lach werd overstemd door een pijnlijke stilte. Iedereen staarde me aan, niemand lachte mee. Pas toen ik met een rood hoofd stilviel, kwam het gesprek weer langzaam op gang. En iedereen was het erover eens: een wit T-shirt, een rode kaart. Sterker nog, een van de andere aanwezigen, een nog hogere HR-functionaris bij een nog grotere multinational, deed er nog een schepje bovenop. Want laatst… al haar collega’s waren dol enthousiast over de sollicitant. Maar zij had met haar scherp oog iets gezien wat je anderen was ontgaan: daar, onder die broekspijpen. Twee witte sokken.
En weer knikte iedereen: witte sokken, einde verhaal.
Vijf punten aftrek
Nog steeds knaagde er een onrustig gevoel. Nog steeds zeurde er een stemmetje diep van binnen dat ik in de maling werd genomen. Want overal om me heen zaten HR medewerkers en dus verwachtte ik dat sommigen zouden tegensputteren. Dit is toch niet de manier waarop grote organisaties hun personeel selecteren?En inderdaad, de aanwezigen wilden niet te star zijn. Witte sokken en witte T-shirt – dat waren inderdaad niet de enige criteria. Je kunt ook op zoek gaan naar spelfouten in brieven. Of naar te blote foto’s op sociale media. Of je kunt kijken naar de handen. Wriemelde de kandidaat met zijn vingers? Eén fout, vijf punten er af. De volgende!
Do’s en don’ts
De moraal? Kijk als sollicitant toch maar even op internet. Naar de lijstjes met do’s en don’ts. Zoals: herhaal bij het voorstellen de naam van degene die je begroet. Of: wacht tot de ander je een zitplaats aanbiedt. Of: neem een actieve houding aan. En vragen ze naar een van je negatieve eigenschappen? Zeg dan dat je knelpunten soms te snel wilt oplossen, maar dat je dat van jezelf weet en dat je daar dus mee om kunt gaan, en dat je omgeving bovendien zegt dat het juist een positief punt is, omdat iedereen zo onder de indruk is van het enthousiasme waarmee je uitdagingen te lijf gaat.En die witte sokken en T-shirts? Die draai je gewoon een paar keer mee met de bonte was.